Szadź, podobnie jak i gołoledź, jest zjawiskiem występującym w Polsce sezonowo, w chłodnej połowie roku.

Zwykle jest to okres od października do kwietnia z maksymalną częstością zjawiska w styczniu (Ryc.4.1), choć historia obserwacji zanotowała już przypadki szadzi w pierwszej dekadzie maja i trzeciej dekadzie września. Tylko na niewielkim obszarze kraju – w wyższych partiach Tatr oraz na Śnieżce – możliwa jest obserwacja zjawiska ze zróżnicowanym natężeniem w ciągu całego roku (Ryc.4.2).

Częstość występowania dnia z szadzią na wybranych stacjach w miesiącach sezonu szadziowego (październik – kwiecień) (1966-2010)

Ryc. 4.1 Częstość występowania dnia z szadzią na wybranych stacjach w miesiącach sezonu szadziowego (październik – kwiecień) (1966-2010)

Średnia liczba dni z obserwacją szadzi na stacjach górskich (1966-2010)

Ryc. 4.2 Średnia liczba dni z obserwacją szadzi na stacjach górskich (1966-2010) (*wysokość, na której prowadzone są obserwacje)

Średnia liczba dni z szadzią w ciągu roku jest znacznie zróżnicowana na obszarze Polski. Jest to zjawisko o wybitnie lokalnym charakterze występowania, stąd same dane obserwacyjnie ze stacji meteorologicznych nie są w stanie obiektywnie oddać jego zróżnicowania przestrzennego.

Najrzadziej zjawisko występuje w pasie nadmorskim (średnio od 1 do 3 dni/rok) oraz w centrach dużych miast (znaczny udział powierzchni zurbanizowanych). Regionami, które najbardziej sprzyjają osadzaniu się szadzi są Suwalszczyzna wraz z Pojezierzem Mazurskim oraz Pojezierze Pomorskie. Znaczne wysokości względne wysoczyzn morenowych, rozległe kompleksy leśne oraz bogata sieć rzek i jezior wzmagają występowanie mgły osadzającej szadź, którą notuje się średnio od 10 do 30 dni w ciągu roku. Szadź występuje również stosunkowo często w Górach Świętokrzyskich, na obszarze Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, w rejonie Zielonej Góry oraz Podkarpacia.

Na pozostałym obszarze szadzi można się spodziewać średnio 5-10 dni w roku.

Zupełnie odmienne warunki dla kształtowania się szadzi występują w wyższych partiach gór (Tatry, Śnieżka), gdzie bardzo często podstawa chmur znajduje się poniżej danego obszaru. Osad powstaje wtedy jako efekt tzw. lodzenia wewnątrzchmurowego (ang. in-cloud icing). Szadź można zaobserwować tam przez blisko połowę dni w roku (średnio 169 dni na Kasprowym Wierchu oraz 177 na Śnieżce).